Logopeda jest terapeutą mowy i języka. Jego zadaniem jest diagnoza, czyli ocena zdolności realizacyjnych oraz komunikacyjnych oraz terapia mowy. Poprzez pomoc w problemach z komunikacją, a także artykulacją, dąży do umożliwienia pozyskania jak najlepszych zdolności językowych. Logopeda pracuje bezpośrednio z pacjentem. Jednak do przeprowadzenia efektywnej terapii potrzebuje wsparcia i pracy ze strony rodziców i opiekunów dziecka. Praca logopedyczne jest często długotrwałym procesem, jednak jej efekty potrafią być naprawdę imponujące i bardzo satysfakcjonujące.

Zadania spoczywające na logopedzie można podzielić na kilka grup:

• profilaktyka logopedyczna – stymulacja rozwoju mowy od pierwszych miesięcy życia dziecka, terapia zaburzeń karmienia i połykania
• kształtowanie prawidłowej wymowy u dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym
• doskonalenie mowy już ukształtowanej, praca nad składnią, fleksją oraz zasobami leksykalnymi słownika
• korekta wad wymowy
• nauczanie mowy ( praca zarówno nad rozumieniem, jak i nadawaniem) w przypadku jej braku lub utraty
• terapia zaburzeń głosu
• usuwanie trudności w czytaniu i pisaniu
• terapia zaburzeń języka pisanego

Pedagog – organizuje w szkołach i placówkach pomoc psychologiczną i pedagogiczną dla dzieci i młodzieży, której celem jest wspomaganie rozwoju psychicznego i efektywności uczenia się poprzez pomoc wychowankom i współdziałanie z nauczycielami, rodzicami, organami szkoły oraz instytucjami pozaszkolnymi zwracającymi uwagę na przestrzeganie postanowień konwencji o prawach dziecka.

Główne zadania pedagoga szkolnego:

• współudział w organizowaniu procesów dydaktycznych
• praca opiekuńczo-wychowawcza
• współdziałanie z dyrekcją szkoły w zakresie kształtowania kultury pedagogicznej rodziców
• organizowanie i koordynowanie pracy opiekuńczo-wychowawczej w środowisku

Zadania szczegółowe pedagoga obejmują:

1. Pomoc wychowawcom klas w rozpoznawaniu indywidualnych potrzeb uczniów oraz analizowaniu przyczyn niepowodzeń szkolnych i trudności wychowawczych poprzez obserwację zachowania pojedynczych uczniów i klasy, rozmowy indywidualne i uczestnictwo w godzinach wychowawczych, innych spotkaniach z klasą, analizowanie wyników nauczania i ocen zachowania, rozmowy z rodzicami, wywiady środowiskowe, udział w spotkaniach z rodzicami i dyskusji na tematy ważne, interesujące młodzież.
2. Określenie form i i sposobów udzielania pomocy uczniom poprzez wydawanie opinii i zaleceń dotyczących stymulowania rozwoju lub pokonywania przez uczniów trudności rozwojowych, wyrównywania braków lub luk w nauce.
3. Występowanie do dyrektora szkoły po uzgodnieniu z dziećmi, rodzicami, wychowawcą klasy, poradnią psychologiczno-pedagogiczną o zorganizowaniu zajęć korekcyjno-kompensacyjnych, dydaktyczno-wychowawczych, zajęć reedukacyjnych lub socjoterapeutycznych dla dzieci wymagających takiej pomocy.
4. Współorganizowanie zajęć dydaktycznych prowadzonych przez nauczycieli dla uczniów niepełnosprawnych , form integracyjnych i nauczania indywidualnego.
5. Udzielanie pomocy psychologicznej i pedagogicznej uczniom realizującym indywidualny program lub tok nauki poprzez konsultacje dla uczniów, rodziców i nauczycieli.
6. Koordynacja działań podejmowanych na terenie szkoły, zakresu orientacji zawodowej, tj. organizowanie w odpowiednim czasie informacji (spotkania, prelekcje, wycieczki) ułatwiające młodzieży wybór dalszego kierunku kształcenia i zawodu.
7. Określenie form i sposobów pomocy uczniom wybitnie uzdolnionym.
8. Działania na rzecz zorganizowania opieki i pomocy materialnej uczniom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej, poprzez informowanie ich rodziców o możliwościach i procedurze uzyskania zasiłków, stypendiów i innych form pomocy materialnej oraz współdziałanie z organizacjami i instytucjami pozaszkolnymi udzielającymi wsparcia materialnego.
9. Współpraca z poradniami psychologiczno-pedagogicznymi i innymi poradniami specjalistycznymi w zakresie konsultacji, metod i form pomocy udzielanej uczniom oraz w zakresie specjalistycznej diagnozy w indywidualnych przypadkach.
10. Współdziałanie z organami szkoły, policją, sądami, w przypadkach wykroczeń uczniów (np. naruszenie regulaminu szkoły lub praw).

Zadania nauczyciela wspierającego:

• udzielanie pomocy uczniom niepełnosprawnym w ten sposób, aby w miarę możliwości nie zaniżać wymagań dydaktycznych wobec nich oraz kryteriów oceny,
• pomoc w opracowaniu indywidualnych programów nauczania i planów wynikowych oraz ich ewaluacja,
• opracowanie, wraz z nauczycielem wiodącym strategii lekcji tak, by nauczanie wszystkich uczniów było skuteczne i uwieńczone sukcesami,
• ustalenie zakresu treści i umiejętności do opanowania przez uczniów niepełnosprawnych w konsultacji z nauczycielem wiodącym,
• przygotowanie dodatkowych zadań lub ćwiczeń dla uczniów niepełnosprawnych,
• uzupełnienie przebiegu zajęć o realizacje celów terapeutycznych, dotyczących w miarę potrzeb wszystkich uczniów w klasie,
• omówienie problemów dydaktycznych i wychowawczych powstałych podczas zajęć i wygracowanie sposobów ich rozwiązywania (wspólnie z innymi nauczycielami),
• ustalenie z nauczycielem prowadzącym kryteriów oceniania uczniów niepełnosprawnych oraz rodzaju stosowanych wzmocnień,
• gromadzenie wykonywanych w czasie lekcji prac uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych, w celu pomocy rodzicom w zinterpretowaniu postępów w nauce i ogólnym rozwoju ich dzieci,
• dostosowanie zadań domowych do planu zajęć i możliwości uczniów.

W szkole prowadzona jest rehabilitacja ruchowa oraz terapia Si. Zajęcia są prowadzone w formie indywidualnej. Celem zajęć jest udzielenie pomocy dzieciom z niepełnosprawnością ruchową, sprzężoną oraz z niepełnosprawnością intelektualną.
Rehabilitacja ruchowa jest kierowana do dzieci niepełnosprawnych ruchowo oraz mających wady postawy. Jej głównym zadaniem jest przywrócenie sprawności fizycznej i maksymalne usamodzielnienie uczniów. Terapia dobierana jest dla uczniów na podstawie dokumentacji doniesionej od rodziców oraz badań przeprowadzonych przez rehabilitantkę. Cele szczegółowe terapii ustalane są indywidualnie dla każdego ucznia objętego rehabilitacją ruchową.
Terapia SI ma na celu poprawę funkcjonowanie centralnego układu nerwowego dziecka. Ma ona wpływ na kształtowanie prawidłowego napięcia mięśniowego, polepszenie koordynacji ruchowej, poprawę w sferze emocjonalnej. Wpływa również na wzrost umiejętności językowych i poznawczych. Dzięki terapii SI możemy uzyskać lepszą efektywność uczenia się przez dziecko. Ważnym celem terapii SI jest poprawa samooceny ucznia.
Terapia Si polega na wykonywaniu przez ucznia kierowanych aktywności i ćwiczeń ruchowych stymulujących układ przedsionkowy, propiocepcji, dotyku, wzroku, słuchu, węchu i smaku, co wpływa na poprawę integracji bodźców.

Terapia SI jest skierowana do dzieci:

• z zaburzeniami integracji sensorycznej
• z trudnościami w uczeniu się
• cierpiących na dysleksję, dysgrafię, dysortografię, dyskalkulię
• z opóźnieniem zaburzeniami rozwoju psychoruchowego
• z opóźnieniem i zaburzeniami rozwoju mowy
• cierpiących na autyzm,
• z zespołem Downa, Aspergera,
• z MPD (mózgowe porażenie dziecięce)
• z ADHD, ADD
• z niepełnosprawnością umysłową
• niedosłyszących, niedowidzących